دعای عرفه در توحید عدیل زیارت جامعه ی کبیره در ولایت ؛

نکته 144 و 717 :
دعاى عرفه‏ حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام در توحید و دعاى زیارت جامعه ی کبیره ی حضرت امام على النّقى علیه السّلام در ولایت و بیان مقام انسان کامل ِولیّ ،عدیل یکدیگر در این دو اصل اصیل و رکن رکین معارف انسانى‏اند.
بر زیارت جامعه شروح بسیار نوشته شده است خداوند توفیق نیل به لباب این دو صحیفه مکرمه منطق اهل بیت عصمت و وحى را مرحمت بفرماید. به ذکر چند جمله از دعاى عرفه‏ یاد شده تبرک مى جوییم اگرچه همه ی آن یک پارچه نور است:
الهی انا الفقیر فی غنای فکیف لا اکون فقیراً فی فقری. الهی انا جاهل فی علمی فکیف لا اکون جهولا فی جهلی...ماذا وجد من فقدک و ماالذی فقد من وجدک.

کلمه 296 :
... به کلام کامل عرشى حضرت سیّد الشهداء امام ابو عبد اللّه الحسین علیه السّلام در دعاى شریف عرفه‏ در بیان توحید صمدى توجّه بفرمایید که (( کلّ الصّید فی جوف الفرا ؛ کیف یستدل علیک بما هو فی وجوده مفتقر الیک ؟... )) کی رفته ای زدل که تمنّا کنم تو را
کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را
غیبت نکرده‏اى که شوم طالب حضور
پنهان نگشته‏اى که هویدا کنم تو را با صد هزار جلوه برون آمدى که من
با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

و در همان دعاى عرفه‏ بعد از عبارت یاد شده فرموده است: (( ماذا وجد من فقدک، و ما الذی فقد من وجدک ...)) ؛ آن کس که تو را دارد چه ندارد، و آن‏کس که بى‏خدا است چه دارد، آن‏کس که از دوستى تو بهره ندارد چه لذّتى از زندگى برده است، آن‏کس به توحید حقیقى صمدى نرسیده است به چه ارزش و بها است؟

واقعه 2 :
این کم ترین حسن حسن زاده ی طبری آملی گوید: در صبح روز شنبه نهم ذى الحجّه ی 1387 ه ق، روز عرفه‏، به امتثال دستورى که از استادم علاّمه طباطبایى صاحب تفسیر عظیم المیزان -روحى فداه- اشتغال داشتم و در مراقبت و توجّه تامّ نشسته بودم، واقعه‏اى به من روى آورد که صدایى شدیدتر از رعدهاى قوى سهمگین به گوشم خورد، فهمیدم که حالتى به من دست داد، بحمد الله هیچ ترس و هراسى به من روى نیاورد، ولى همه ی بدنم مثل کسى که سرماى سخت بر او مستولى شده مى‏لرزید، جهان را روشن و به رنگ‏ بنفش می دیدم، دراین حال سوره ی مبارکه ی انبیاء را به من نمودند و به روی من گشودند و من آن را تلاوت می کردم؛ پس از برهه ای از زمان از آن حال باز آمدم، و از کثرت وجد و سرور و ذوق ،بسیار گریستم و تا چندین روز بی تابی شگفتی داشتم.

(کتاب شریف انسان در عُرفِ عرفان ، ص 19 ، چاپ نهم)